Laat, laat, laat...

De afgelopen periode heb ik niet zo heel veel gedaan aan muziek. Nadat ik in de laatste week van juni jl. mezelf oortjes cadeau deed heb ik hier en daar nog een paar kleine dingen gedaan om het uit te proberen en verder niet. Voor mijn zangles? Niets en het zingen met de gitarist was ook diverse keren geannuleerd. En zo beland je bij mij op de bank op deze avond!

Zangles heb ik 1x in de 2 weken, een half uurtje... in die 2 weken heb ik ook niets gedaan en zo kom ik op mijn zangles: niets gedaan. Mijn zangdocente loopt wat uit, maar dat hindert niet; ik wacht geduldig, ik weet niet eens of mijn stem er nog is...

Dan ben ik. Ja, mijn stem is er nog en doet het ook nog! Aan de slag met het lagere deel van mijn stem. De aftrap is met Three days in a row van Anouk. Ik heb niets gedaan; ik ken het nummer van de radio en op basis hiervan bluf (worstel) ik me er doorheen en het is nog niet eens beroerd, maar veel te lief en een toonhoogte waarvan ik, als sopraan, denk: wat kan ik hiermee? Het is het allemaal net niet en als 'ie 2 tonen hoger zou zijn zou het hele euvel niet bestaan, maar de kunst is natuurlijk om hier ook wat van te kunnen maken, ondanks dat 'ie niet lekker in je stem ligt. Als sparrend komen we tot een oplossing waar ik natuurlijk mee aan de slag moet en waarvan ik hoop dat ik dat over enige tijd als vanzelf doe. Een mooi klusje voor aankomende periode waarin mijn zangdocente vakantie houdt! Daarna sparren we nog over: zingen, emoties en stempels die op je gedrukt zijn in het verleden. Hoe dwars ze je kunnen zitten en hoe hiermee om te leren gaan of een manier te vinden dat ze in het heden je geen of in ieder geval een stuk minder parten spelen. Heerlijk om zo sparrend tot dit soort dingen te komen, (ezels)bruggetjes bouwen om te leren dingen eigen te maken, connecties leggen, wat voel ik, hoe benader ik het bla-bla-bla-bla-bla. Ik kan er tot in lengte van dagen zoet mee zijn! En zo lopen we hartstikke uit! 

Vandaag haal ik een geannuleerde avond in met de gitarist. Ook hier geldt: weken niets gedaan! Ik heb een beroerde dag vandaag. Stijf, stram dat ook na bewegen niet soepeler wordt. Hét teken aan de wand dat de grens bereikt is en neem ik me voor om het vanavond niet laat te maken. Zorgen dat ik een beetje op tijd in bed lig om wat bij te tanken en mijn lichaam rust te geven. Zo beland ik bij de gitarist, een beetje tegen mijn principes met de auto. Mijn gitaar heb ik mee, ik speel niet, maar er liggen wel nieuwe snaren klaar voor me! We zingen wat en dan zetten we nieuwe snaren op mijn gitaar en dan gaan we weer verder zingen. Blij, we hebben een nummer van Nightwish uitgewerkt: How's the heart in de akoestische versie. De vorige keer strandden we, maar nu lukt het wel! En nog wat random zingen en, net als gisteren, ben ik lekker bij stem! Het voornemen om het niet laat te maken? Ik weet niet hoe het kan, maar ongemerkt is het tóch nog weer laat! Alweer! En op de valreep komen we nog tot wat nieuwe nummers die we voor de aankomende periode uit gaan werken!