Solo zingen
Onlangs werd ik getipt door een zangmaatje voor de workshop Samen Soleren. Deze workshop heb ik een paar keer eerder gedaan, voordat corona...
Een blik in mijn agenda... ja, moet lukken, dus aanmelden!
Vandaag was het dan zover! Mijn muziek heb ik van tevoren opgestuurd. Dat is nog wel een dingetje... ik heb de onhebbelijkheid om te hoog in te zetten qua kunnen. Ik kan het wel, maar in combinatie met zenuwen niet... Daar kwam ook nog bij dat ik de avond dat ik het wilde voorbereiden geveld werd door migraine en kwam ik achterop mijn muzikale planning te liggen. Dus dubbelop.
Enfin, vandaag is DE dag. Ik kom weer op het allerlaatste moment binnenvallen, dus mik ik mijn tas en jas in de hoek en schuif aan bij het inzingen. Daarna een stoel en gaat iedereen, één voor één zijn uitgekozen liedje zingen en word je begeleid op piano. Er zijn veel bekende gezichten en er worden weer mooie pareltjes gezongen. Met dit soort dingen gaat er altijd weer een wereld open aan muziek. Guus Meeuwis, Cry me a river dat door vele artiesten gedaan is, Toon Hermans, Theo Nijland, Boudewijn de Groot, Herman van Veen, een nummer uit Les Miserables, Billy Joel. Tegenwoordig kan ik veel muziek waarderen!
Ik, met die onhebbbelijkheid, een nummer waarin ik voor mijn gevoel niet kan leunen op de pianopartij en een nummer dat al zó lang op de plank ligt om is een keer te proberen en verkouden stembanden. De eerste keer is een ramp als ik het zing en ik hoor mijn zangdocente roepen: lage noten hebben óók ruimte nodig. Ja, het klinkt zo makkelijk en waarom geef ik die ruimte dan toch niet? De hogere stukken gaat makkelijker. En mijn knieën... oef, ze bibberen bijna onder me vandaan. En zo worstel ik me door het nummer. De tip is om te starten met kopstem.
Zo zingen we allemaal ons eigen, gekozen, nummer en als we daar feedback op gehad hebben doen we allemaal nog een keer het nummer, maar dan zonder feedback, maar gewoon om te zingen, luisteren en te presenteren.
De eerste keer bij deze workshop werd ik volledig geveld door mijn zenuwen. De 2e keer ging het al wat beter en nu, de 3e keer, hebben mijn zenuwen een acceptabel niveau en moet ik gaan accepteren dat een uitvoering nooit 100% is. Voor mijn gevoel wel een stapje dichter bij het onder controle brengen van mijn zenuwen. Dat heb ik dan toch maar in tha-pocket!