Sinterklaasperikelen

Ja, Sinterklaasperikelen... het begint al de afgelopen zomer. Onze dochter zit nu in groep 5. In groep 5 is er niet echt een Sinterklaasfeest, nee, daar worden lootjes getrokken. Nu zijn lootjes trekken enkel niet zo'n probleem, maar er kwam ook nog een suprise én gedicht bij...

Aangezien onze dochter afgelopen zomer nog stellig beweert dat Sinterklaas nog steeds bestaat besluit ik er maar niet meer omheen te draaien maar haar gewoon platvloers te vertellen dat de Sinterklaas niet bestaat, maar dat Mama de cadeautjes altijd gekocht heeft. Tot zover gaat ze erin mee en accepteert ze dat. Dus jij, Mama, hebt altijd de cadeautjes gekocht? Ja, beaam ik. En waar had je de cadeautjes dan verstopt? vraagt ze. In de schuur zeg ik. Maar wie bonsde er dan altijd op de ramen en zorgde ervoor dat alle cadeautjes bij de deur stonden. Tja, ik kon ook dat niet ontkennen, dat was ik...

Het vervolg was dat ze vroeg: waar was je dan als wij de voordeur open deden? Ook dat maak ik niet mooier als het is: ik stond achter de struiken te kijken, in het donker, hoe jullie de deur open deden en de cadeautjes naar binnen haalden en daarna ging ik via de achterdeur weer naar binnen. Ze kijkt met met haar grote, bruine ogen aan: Nou, Mama!!!!!!, bracht ze uit. Zo, mijn kind is een illusie armer. Enerzijds jammer, anderzijds hoort het erbij.

Dus dit jaar niet meer in het geheim in de schuur alle cadeautjes inpakken en bonzen op de deur en de ramen. Nee, dit jaar staat in het teken van haar lootje van school, de surprise en, last but not least, het gedicht. Niet echt 'one of my favourites'. Mijn gedachten gaan terug naar de tijd dat ik zelf kind was. Ik moest ook surprises maken en gedichten maken. Mijn moeder zuchtend aan tafel met een lege waspoederdoos waar we het boek van Sinterklaas van maakten. Mijn vader, zuchtend aan tafel onder het eten, want het gedicht moest op het aller-aller-allerlaatste moment nog gemaakt worden. Ik praat alleen over mijzelf. Daarnaast waren er ook nog broers en zussen die óók een surprise en gedicht moesten maken. Ik heb één kind, mijn ouders 5...

Afgelopen week heb ik mijn moeder aan de telefoon en vertel haar van het lootje, de surprise en het gedicht en dat ik aan haar moest denken. Ik heb het in enkelvoud, zij had het in vijfvoud... waarop haar antwoord: ach, maar ze waren niet allemaal tegelijk! Wellicht de verzachtende omstandigheden. Nu snap ik ook waarom ze zuchtend aan tafel zat en mijn vader al zuchtend de gedichten in elkaar flansde en soms werd er ook telefonisch hulp ingeroepen van ooms en tantes, want dichten lag niet echt in ons straatje.

Enkele decennia later zit ik in hetzelfde schuitje, wel in enkelvoud, maar wel een surprise met gedicht en, kak, de papiercontainer is net geleegd, maar gelukkig lag er nog een doos in! We pakken de cadeautjes in en doen deze in de doos. Pakken het leuk in en versieren nog hier en daar wat en dan nog het, hekele, gedicht. Ik kan niet dichten, echt, drama! Ik vraag aan manlief of hij niet wat kan dichten waarop hij mij, net zoals zijn dochter, met zijn grote, bruine ogen aankijkt en zegt: wat denk je zelf? Hij stelt voor op internet te gaan zoeken en zo hebben we dan toch nog wat voor elkaar gemaakt.